BCCCAP00000000000000000000546

DE COGNOSCIBILITATE MIRACULORUM, tl1. 7. 0 , n. 106-107 91 106. Scholion I: Quid dicendum de miraculis a ministris non catho– licis aliquando patratis.-Estne hoc possibile? Ita respondet STuS. THo– MAS: <<A malis, qui falsam doctrinam enuntiant, numquam fiunt vera miracula ad confinnationem suae doctrinae, quamvis quandoque fieri possint ad commendationem nominis Christi quod invocant, et in vir– tute sacramentorum quae exhibent» (11). Ergo miracula falsa nemo facere potest neque pro falsa doctrina, ut dicitur <<mínima de malis» (mal menor). Nota bene.-In hoc loco etiam loqui possemus de factis hypnotismi et spiritismi; sed difficultates inde provenientes, ex principiis jam su– perius stabilitis solvi possunt (12). 107. Scholion II: Utrum certitudo, de qua in thesi, haberi possit sine illustratione supernaturali.-Quaeritur in hoc scholion utrum mi– racula, solo rationis humana,e lumine, id est, sine ullo speciali auxilio divino et sine ulla gratia supernaturali possint a nobis cognosci tam– quam signa divinitus facta revelationis divinae. Haec quaestio, sat complexa, requireret ampliam dogmatis explana– tiom,rn; nos tarnen in praesenti nonnisi aliqua fundamentalia dicernus. Reformatores ita responderunt: Per peccatum originale natura hu– mana adeo essentialiter corrupta fuit, ut intellectus humanus non pos– sit sine speciali auxilio Spiritus Sancti neque existentiam revelationis externae cognoscere, neque vim demonstrativam miraculorum percipere. Non defuerunt tamen aliqui catholici, qui, etsi praedictam corrup– tionem humanae naturae omnino respuerent, tamen circa vim de– monstrativam miraculorum idem fere senserint. Sic ínter antiquos J. B. G0RMAZ (13) et J. DE ULL0A (14); nostris temporibus, R. P. Rous– SEL0T, S. J . .(15), HUBY, S. J., et alii (16), quorum doctrina sic com– pendiari potest: Motiva credibilitatis vim objectivam habent; sed nexus ille inter mirncula tamquam signa ciivinae revelationis et locutionem divinam, solo lumine interno supernaturali percipi potest; ad lrnjusmodi relatio– nis cognitionem horno impotentia physica laborat; hinc necessita~ abso– luta gratiae supernaturalis. Ope hujus gratiae, homines, etiam rudes, nexum inter signum et significatum percipere possunt. Hujus positionis ratio praecipua in eo consistlt quod sint multi, praecipue rudes, qui veram habeant fidem, et tamen ipsorum fides pro– cedat a testimonio matris vel parentum. Jamvero haec difficultas in hac tantum sententia solutionem inveniret. (11) II-II. q. 178, a. 2, ad 3; De Pat., q. 6, a. 5, ad 5. Ita forsitan e:::; :ilicarent.ur rniracula, quae tribuí solent e. g, JOANNI SERGUIEF DE CRONpTADL : praesen– tiafü in Smna. Eucharistia dernonstnue intendebat. Adduci solent et SE– RAPnr:-n;s A SAI!ov, cujus ilitcntio videtur esse H,uthenorurn conversio, et SutWAR Sr:;c;n ( 18f!9-Hl:32J qui Indorum conversiouem sese proponebat. f'. 0s11;:,,r S. J., c. g_ qui bene lrnnc ultimam quaestiouem novit, valde de authenticitc1te mimculorum ac de ipsis factis narrntis dubitat. (12) Cfr. VAN DER ELs, S1Lggcstion, DAYr; o. LEROY, La lévitation (Juvisy, Les éd. du Cerf, 1931, ed. 2); P. GEAHON, O. c., Le Spiritisme, sa jaillite (IJarís, 1D~12); HOUHE, Spiritünnc, DAFC; R. HEDDE, ),1étern:osycose, DTC; DE HEnEDIA, S. L, S¡¡iritis1,ic ancl Com;non Soise (New York, 1922). Dantur versiones his!)2nic2.e; II FELDEn, Apologctica, t. I, p. 83-97. (13) Cursus theol., ;; I, d. 10. (14) Tlzwlogia scholastica, t. 3. d. 3, c. 9, n. 138--53. (15) nechScBel, 1 (1910). 2·H-25!J, 444-475; 4 (1913), 1,36. (16) lbi.d., & ( 1918), 36-77.