BCCCAP00000000000000000000545

196 EPISTOLAE S. PAULI lis, praeiudiciis occupati. - Hoc obtinet in casu nostro: Paulus agit de tempore Parousiac 1 T!z. 5, 1-11; et 2 Th. 2, 1-12. - In primo loco dicit se nescire tempus; solummodo scit ex Christi doctrina, - sicut et ipsi scim1t - dicm illum modo insperato et repentino ven– turum, quapropter indcsincnter vigilandum est, ne nos imparatos in– veniat. - In altero loco Thessalonicenses, perterritos ob putatam Parousiae proximitatcm, obiurgat Paulus, quod se dccipi siverint a seductoribus, et averti a doctrina quam ab eo acccperant circa tem– pus advcntus Domini. « Ne terrea111ini, ncque inquicti sitis, quasi i11stet dies Do111i11i >>: debet e1úm praecederc apostasía gencralis a fide, et debet apparere antichristus; qui tamcn in medium non prosilict, donec ob– staculum, quod impcdit eius apparitionem, de medio tollatur. Si hoc impcdimentum, iuxta multormn sentcntiam est decretum Dei de Evangelio per totum mm1dum praedicando, et de plenitudine Gen– tium in Ecclesiam ingrcssura, cum. subsequenti conversione iudaeorum, tempus Parousiae, iuxta mcntem Pauli, non modo non instabat, sed remotissimnm erat. - Re quidem vera; apostasía (= -~ &rrocr ,et.cr[ et., [xet.,' z~r,y_-'r¡v] = apostasía magna, generalis), supponit praecedentcm conversionem onmium moraliter gentilium (Ro111. 11, 25), quam pau– cis annis ad exitum perduci potuisse, Paulus, difficnltatum apostolici ministerii haud ignarus, millo modo potuit cogitare. Post conversio– nem autem, tempus rationabiliter congruum in ctutu Dei iuJs.t'l fidem susceptam ponendum est; deinde vcniet apostasía, quae non ubique simul constituetur, sed gradatim serpet ab una in aliam gentcm, et resistentiam Ecclesiae vincerc opus erit, quoadusque mundum totum invadat. - Hace omnia quae Paulus docct, genuinam eius mentem circa tcmpus Parousiae pandunt; « illud non proximum, sed valde rcmotwn est >>. Verba igitur illa, obiter dicta, non dcbcnt ita inter– preta.ri , ut mentí Apostoli certo cog1útae sint contraria 7 • Alii explicant verba « nos qui vivimus, qui residui sumus >>, tam– quam dicta a Paulo ex ore thessalo11icellsi11111, qui persuasi de instantia diei Domi:ni dicebant, vel etiam scripserant Paulo in hm1c modum: « Nos qui superstites erimus, cum Dominus apparuerit, praevciúemus eos qui dornúernnt >>. Paulus eis respondens, assumpsisset ipsa eorum verba, addita sola negatione: « ••. nos 110ll praeveniemus... >>. Ita, v. gr. P. KNABENBAUER (in « Cursus Script. Sacrae »). P. VosTÉ explicat qui– dem per enallagen; rationem vero ob quam Paulus usus est hac figura, dicit fuisse illam distinctionem a thessalomcensibus factam ínter iam 7 Cfr. Ano, L'apoc. de S. Jea11, pp. crx-cxx.