BCCCAP00000000000000000000545

1 THESS. 4, 13-18 195 natione temporis Parousiac non agebatur, sed de paritate vivornm ac 111ortuonm1. Hanc, quae in quaestioncm. venerat, et causam maeroris Thessalonicensibus ministraverat, solvit Apostolus; dum alteri errori circa tempus Parousiae parcit :id momentum, ut in sequenti pericopa ei occurrat, licet modo indirecto, asserens diem D01nini incertum esse, veniet enim sicut fur in nocte (5, 2), et quod interest maxime est vigilantia continua, ad hoc ut cum Christo semper vivere possi– mus, sivc eius adventus nos inveniat inter viventes, sive inter mortuos: « Sobrii simus... ut sive dgile11111s ( = superstites adhuc simus), sive dormiamus (= mortui iam fuerimus), simul cum Illo vivamus » (5,8-10). Hace explicatio merito vocatur a Pont. Comm. de re bibl. tra– ditionalis in scholis catholicis, et auctoritate PP. Graecorum, imprimis S. JoAN. CHRYSOSTOMI tum in patrio sermone graeco, tum in Epistu– lis paulinis versatissimi, summe commendata. - Exemplum eíusdem figurae co1111111micatio11is habetur Hebr. 12, 25; ubi Paulus in prima per– sona plur:dí, et in participio praesenti per artíc. oí determínato, lo– quítur; et tamen curn. personis illis, de quibus sermo est, non realiter, sed per illam figmam se consocíat 6. Patet igitur haec verba Panli vcxata, quae Protestantes post *GRo– TIUM, et Rationalistae afferunt tamquam argumentum indubium er– roris Apostoli circa proximitatem Parousiae, - quem errorern. ad Christum ipsum extendunt, - non necessario exprimere talem erro– rem: imo vero, sí, ut fieri debct, in contcxtu surn.untur, et mcns Paulí circa Parousíam ex omnibus suís Epistulis exquiritur, error ille manet onmino exclusus. - Et primo quídcm, in perícopa nostra non agi– tur de tempore Parousiae; sed agcns Paulus de alía quacstione, quae– dam verba incidentaliter po1út, quae ex se indifferenter se habent ad unum vel alterum sensum.. Iam vero, methodus scientifica vetat ferre iudicium de aliquo auctore ex verbis obitcr dictis, cum adsunt alii loci in quibus exprofesso rem tractat; verba autem. illa pcr transen– nam dicta et ex se indifferentia, trahere in partem deteriorem, menti auctoris alibí clare expositae repugnantem, signum est arúmi ignobi- 6 Haec duo participia -~µdi; o[ ~iDv-rsi;, ot ,rspt)\smóµsvot, Y.TA . possent per se hanc affirmationem includere: « nos, qui vivenrns, qui relinquemur in Adven– tum Domini»: sed, etiamsi solum gramrnaticaliter considcrantur, non cogimur ea sic explicare; sed possunt optime propositio11c111 co11ditio11alc111 exprimerc: <• pasito quod adhuc vivamus, et remaneamus in Adventum Domini... »; et tune omnis dif– ficttltas evanescit: non esset nisi figura oratoria co11cessionis, argumentandi causa. Exemplum participii cum hac vi condicionali, habetur in Le. 9, 25 collato cum Mtt. 16, 26. « Quid proficit homo xspiH¡crcxc:; (Le.): s,xv xsp3f,cr·n•-· (Mt.) ».