BCCCAP00000000000000000000424

DE SUBIEOTO DOMINJI 13T infra fusius, franciscalibus interdictus est simplex nsus pecuniae, (praeter quamli.bet proprietatem vel civilem administrationem)· et quidem ratione ipsins materiae, non solum ex qualibet cir– cumstantia. Igitur videretnr absolnte dicendnm esse Sedem Apo– stolicam pecnniae, seu denariorum doi;ninium nunquam ad se attrahere, sed haec in dominio et libera donantium disposifü1ne remanere, dum per personas a benefactoribus designatas in, Ordinis necessitatum levamen non expenduntur. Attamen con– tendebatur inter doctores qnisnam domininm acqnireret; a) eleemosynae pecnniariae, quae a benefactoribns conce– ditur, sed ita ut ipsi pecnniae domininm velint omnino renun– tiare ; et praesertim ; b) eleemosynae pecuniariae per legatum relictae. Di:fficnl– tatis ratio in eo est, qnod si legatae pecuniae dominium nec Ordo, nec heredes recipiunt, ant ad Sedero Apostolicam transit, aut remauet tanquam bonnm nullius; nam non potestad testato– rem pertinere, quia legatnm non nisi post testatoris obitum vim, obtinet. Dubitandi motivum agnoscebatur a pluribus, nec deerant qui apostolicam hnius rei declarationem vehementer exopta– bant (1). Quaestio autem diversimode solvebatur. Doctores nonnnlli pecuniam in lüs casibns ad Sedem Apo– stolicam pertinere docebant; immo aliqui hoc extra quamlihet controversiam positum esse declarabant, attenta huius negotii immutatione a Snmmis Ponti:ficibns facta, cuius vi domininm pecuniae non deinceps apnd donantes remanebat, sed ad Sedem Apostolicam transibat (2). Hanc immntationem Martino V et Paulo III tribuebant. Haec tame11 doctrina. et solutiones practicae ex ea deductae· in Ordine Oapuccinorum nullo prorsns modo recipiuntnr; tan– quam inconcussum principium al> exordiis nostrae Reformationis• admittitur: « pecunias Oapuccinis sive inter vivos donatas, sive legatas, nunqnan ad Se<lis Apostolicae dominium transire, et semper in benefactorum dominio remanere, dum in res fratri-· bus necessarias non convertuntur » (3). · (1) Iuter alios !OANNES A FANO, Dialogo de lá salute, p; 120 sq. (2) Cf. g_ RODICRICUS, op. cit., t. II, q. 125, art. 6; T. SANCHEZ, op. cit., liu•. VII, cap. XVIII, n. 16 et 21; J. Dm Luao, op. oit., disp. II, seot. III, 11. 55; Serenw Conscient., q. LIII, in Mon. Ora., t. II, f. 131 v . (3) Cf. GIOVANNI DA FANO, Dialogo, de la salute, p. 111; GREGORIO DA NA,