BCCCAP00000000000000000000388

Vae divitibus malis ditatem denegarunt, <t clauserunt viscera sua a proximo suo)) (dr I Jo 3, 17) et 11011 modo caritatis sed etiam iustitiae officia ne– glexerunt, finem exitiosum habebunt: abiecto monito Christi (Le 21, 34) t< gravaverunt corda sua in crapula et ebrietate et curis huius vitae )), et ecce iam supervenit in eos repentina dies Domini, << dies occisionis n. Cor durum et crudele horum divitum verbis sequentibus v. 6 clarius adhuc ostenditur. E) Divltum crudelitas. v. 6: << Addixistis (et) occidistis iu– stuni, (et) non restitit vobis )). In graeco habetur constructio asyn– detica; ítem tertium verbum non in praeterito, sed in praesenti est; unde sic vertendum: << addixistis, occidistis útstuni: non res i - s ti t vobis n. Qui mox in epulis luxuriantes exhibebantur, nunc sanguinem iustonnn effundentes inducuntur; et in mentem ve– nit Herodes Antipas, qui, cum coenarn magnam cum principibus et optimatibus regni ageret, iussit amputari caput Ioannis Bapti– stae, etsi sciret eum << virum iusturn et sanctum n ( 1 ). Item verba S. Arnbrosii ele hoc nostris clivitibus apprime congrunnt: (( Quid cruclelitati curn deliciis ? Quid cum funeribus voluptati ? )) Quis est ille iustus (rov M,wtov), cnins addictio et occisio divitibus improperatur? Hoc quidem appellativo designatur pluries in N. T. Christus, ut in sermone S. Petri (Act 3, 14) et S. Stcphani (Act 7, et in verbis Ana- niae ad Sauhun 22, atque in I lo 2, I Ideo antiqui tores, ut S. Beda et Oecumenius, necnon aliqni recentes, ut Th. INNITZER ( 4 ) et W. P. PA'l'ERS0N ( 5 ), putant IAC0BUl\í exprohrare divitibus traditionem et occisionem Christi; ad hoc dncuntur numero singulari verbi, quod insu– per articulo insignitur (,óv fü, w.wv ) illum iustum, eximium scilicet et anto– nomastice iustum, Iesum Christum; et in hac persuasione confirmantur verbis immediate praecedentibus, " in die occisionís ", quae in plurilms codd. latinis trahuntur ad v. 6 sic: "in die occisionis addixistis et occidistís iu– stum: dies occisionis n designaret festum Paschatis, quando agnus et vic– timae sollemnes mactabantur. At, haec sententia, quam bene refutat G. ESTIUS, iamdudum obsoleta est. Profecto, contextus videtur esse de insto in genere, et n'iv M– xmov esse singulare collectivnm, sicut Sap. 2, ro. rz. 18; Is 57, 1; ( 1 ) Me 6, 17-29. ( 2 ) S. AMBR0SIUS, De r. 3, c. 6 (P.L. r6, 240). ( 3 ) Cfr etiam Mt 27, 19 et Le 23, 47. ( 4 ) Th. lNNITZER, lohannes der Tliufer, 44. ( 5 ) Expos. Times 45 (1933-34),