BCCCAP00000000000000000000383

Il\1:PEDDIENTA LICITAE AD;',HSSJ:ONLS 85 perpendendum erit utrum eorum ingressus cum bona fama Religionis componi queat an non. Quapropter Superiores admittentes mentem legisla– toris considerent, qui impedire intendit, ne per ingressum debitoris in Religionem creditor injuste damnum patiatur, vel Religioni exinde scandala, turbationes et lites nascantur. Si Superiores sine dispensatione Pontificia ita debitis onustos mala fide scienter receperint et causa inde sint quod debita 11011 solvantur, ut veri cooperatores tenentur ad damnum resarciendum ex admissione sequutum (1). 3) "Reddendae rationi obnoxii aut aliis saecularibus negotiis implicati, ex quibus lites et molestias religio timere possit". A) EvoLUTIO HISTORICA. Ne infamia obveniret Eclesiae, in pro– vinciali Concilio Carthaginensi ann. 348, can. 8 (2) statutum fuit obnoxios reddendae rationi, veluti procuratores, actores, tutores et procuratores, minime ordinandos esse nisi post deposita universa et reddita ratiocinia. Quam dispositionem, an110. 598 Gregorius Papa I innovavit 11011 solum pro ordi11andis clericis. vel sacerdotibus, sed etiam pro i11gredientibus Monaste• rium. Ita scribit omnibus Episcopis Siciliae: •Legem quam piissimus impera– tor dedit, ne fortasse hi, qui militiae ve! rationibus sunt publicis obligati, dum causarum suarum periculum fugiunt, ad ecclesiasticum habitum veniant vel in monasteriis convertantur, vestrae studui fraternitati transmitiere, hoc maxime exortans, quod hi qui saeculi actionibus implicati sunt, in clero ecclesiae praepropere suscipiendi non sunt, quia, dum in ecclesiastico habitu non dissimi.liter quam vixerant vivunt, nequaquam student saecul~m fugere, sed mutare. Quod si etiam tales quoque monasterium petunt, suscipiendi nullo modo sunt, nisi prius a ratiociníís publicis absoluti fuerint» (3). Hoc jus in Ecclesia viguit usque dum Sixtus V per Constitutionem «Cum de omnibus>, 26 Nov. 1587, ne in Religionis opprobrium, ne in Dei offensam et in scandalum plurimorum verteret, perpetuo inhabiles ad etsi debitar nec in re nec in spe habeat, unde solvat. tune enim adest ratio ad petendam dispensationem, sed dici non potest impedimentum in casu non vigere Cui rationi, salva reverentia tanti auctoris, respondí potest: ad impossi– bilia nemo tenetur; praeterea, conditio essentialis legis est rationabilitas et possibilitas, sed in casu nec possibilitas, ut supponimus, neque rationabilis esset lex impediens id quod nullo modo solvi potest. (1) B1EDERLACK•füHRICH, o. e,, n, 72, p. 120-121; Sc1ÍÁFER, o. c., n. 221; LA1rnAONA, CPR .. vol. 18, p. 13. (2) MANs1, o. e,, vol. 3, col. 156; c. 3, D. 54; c. un., X, de Obligatis ad ratiocinia. etc., I, 19. (3) S. GREGOR1us MAoNus, Epistolarum libri quatuordecim, lib. 8, indict. 1, ep. 5, apud: P. L., vol. 77, col. 909-910; c. 1, D. 53.