BCCCAP00000000000000000000383

82 habentibus, absque Episcopi consensu, quinimmo ipso contradicente, ingredi Religionem quamcunque a S. Sede approbatam (1). Obstante praedicto impedimento, Superiores candidatum minime reci– pere possunt licite absqne dispensatione Pontificia, quae obtinenda sine dubio est ante ipsam admissionem. S. Congrega tío, in casu obsistentiae Ordinarii quae non ciare fundata videtur, ipsum in primis orare solet ut non impediat vocationem candidatí. Ad rem optime P. Larraona: «Si clericus queratur de oppositione, quae sibi infundata videtur, sui Ordinarii, hic imprimís rogatur ut rationes exponat, quibus ad impediendum ingressum in Religionem movetur. Si non videntur, ad normam Codicis, sufficientes, tune in primis Ordinario convenientia insinuatur non impediendi vocationem ad statum perfectiorem» (2). Ait Prümmer: «Novum jus, considerans bonum commune praevalere bono privato, prohibet clericis majoristis ingressum in Religionem, si Ordinarius loci non est consultus vel si judicat talem ingressum grave detrimentum causare animabus sui gregis. Attamen in praxi rarissime videtur expedire, ut Ordinarius loci deneget ob hanc solam causam clerico licentiam amplectendi statum perfectionis. Etenim talis clericus, postquam factus est religiosus, solet adhuc efficacius laborare pro salute animarum, quam si remansisset clericus saecularis» (3). 2) "Aere alieno gravati qui solvendo pares non sint"• • A) EVOLUTIO HISTORICA. A theologis et canonistis defendebatur jam antiquo tempore aere alieno gravatos ipso jure naturae prohiberi ab ingressu in Religionem. Et optimo jure: siquidem vita religiosa est professio consiliorum evangelicorum, prius vero satisfíeri debet iis, quae ab ipsa natura seu naturali jure postulantur ut est, in casu nostro, restitutio reí alienae. Piures tamen limitationes apponebantur et quidem ex ipsa natura reí, videlicet: a) si creditores in ingressum consentirent; b) si debi– tor nec in re nec iu spe habeat unde solvat debita contracta ex mutuo, contractu, ve! delicto, non vero si ex mera liberalitate; c) si debita sint incerta ac proinde restitutio pauperibus et causis piis esset facienda. In his circumstantiis licite poterat ingredi etiam debitor Religionem. Nec libera– batur ab onere differendi ingressum, si brevi tenipore et sine periculo animae suae ac alienae solvere poterat. Si autem spes quidem aderat debita solvendi, sed nonnisi post longum tempus, communiter tenebant (1) VIDAL, o. c., n. 254, p. 206-207; VEJRl\IElElRSOH-CREUSElN, o. c., vol. l, n. 682, p. 487-488; CREJ!JSEJN, o. c., n. 146, p. 134; Surú:FEJR, o. c., n. 221; CoRONATA, o. c., vol. t, 11. 571. p. 693; Compendiumj. C., vol. 1, 11. 975, p. 530; LARRAoNA, CPR., vol. 17, p. 245. (2) LARRAONA, CPR., vol. 17, p. 246. (3) PRÜl\Il\IEJR, o. c., q. 205,1, p. 272.