BCCCAP00000000000000000000383

ÍMPEDD1ENTA VAL!DAE ADMISSfOfüS 67 locum (1), nequaquam jamad pontificatum resurgat. Monachorum enim vita subjectíonis habet verbum, et discipu!atus, non docendi vel praesidendi, vel pascendi alios> (2). Quod videtur confirmare lnnocentius III cum dicat: « •.. facilius indulgetur ut monachus ad Praesulatum ascendat, quam praesul ad Monachatum descendat» (3). Praeterea, inter Episcopum, saltem consecratum et etiam confirmatum, et Ecclesiam adest verum nrntrimonium spirituale, ex testimonio ipsius Innocentii 111; quod matrimonium solvi nequit absque interventu divinae potestatis, qualis, in casu, est potestas Pontificia (4). Insuper, dignitas Episcopalis et munus pascendi oves, simul cum obligatione residentiae, repugnat cum vila Religiosa; igilur nullo modo permissum erat Episcopo ingredi Religionem. retento adhuc Episcopatu; sed huic renuntiare non valebat absque venia Romani Pontificis, quia sicut majus bonum minori bono praeponitur, ita communis utilitas speciali utilitati praefertur (5), proinde legitime deducebant auctores (6) quod licet Episcopus ingrederetur Religionem et ibi profiteretur, si tamen hoc faceret sine licentia Pontificis, professio onmino nulla erat et nullius roboris (7). Quam doctrinam anctores applicabant Episcopo jam consecrato et cui aliqua Ecclesia collata est, Episcopo etiam confirmat'o licet nondum consecrato (8), et Episcopo titulari communiter (9) contra pancos (10). Non vero applicabatur Episcopo tantum consecrato, sed cui nulla (1) C. 11, X, de Renunciatione, etc., 1, 9 ubi Innocentius III interpretat hoc locum de Episcopo, qui propter aliquod crimen commissum Episcopatum desse– rens ad vitam monasticam poenitendi causa descendit. (2) Est canon Pseudo-Synodi Photianae, ann. 879, cfr. C. 45, C. Vil, q, t; MANSI, o. c., vol. 17, col. 502-50,1. (3) C. 10, X. de Renunciatione, etc.. !, 9. (4) C. 2, X, de Translatione, etc., l. 7. (5) C. 18, X, de Regularibus, etc., 111, 31 (6) PASSElRINus, De Statibus,etc., q. 185, art. 4, n. ~6; q. 189, art, 7, n, 6; PnrnING, o. c., l. 1, tit. 9, 11. 53; HoTARlUS, o. c., p. 171; SOHl\IALZGRlllllBElR, l. 1, tit. 9, n. 35; PIATUS o. c. vol. 3, n, 619, p. 206; VlllRl\IllllllRSOH, o. c., vol. l. n. 144; VrnAL, o. c., n. 252, p. 204. (7) Suarez tenebat quod tune professio erat valida quoad vinculum, licet non omnino quoad usum. Cfr. SuARlllz, tract. VII, de Statu perfectionis, l. 6, cap. 8, n. 8 et sq. Jure Decretalium determinabantur causae propter quas licite fieri poterat renuntiatio Episcopatus ac consequenter etiam pro admissione ad Religionem, videlicet: 1) conscientia criminis; 2) debilitas corporis; 3) defectus scientiae; 4) malitia plebis; 5) grave scandalum; 6) et irregularitas personae Cfr. C. 10, X, de Renunciatione, etc., I, 9 (8) SnARlllZ, l. c., l. 6, cap. 8, 11. 2; HoTARIUS, o. c., vol. 1, p. 169; PASSlllRI· NUS, De Statibus, etc., q. 185, art. 4, n. 19; SoaMALZGIWEBlllR, p. 3, tit. 31, n. 24. (9) Praeter auctores in nota anteriori citatos, etiam cfr. Bomx. o. c . vol. 1, p. 529-530; WlllltNZ, o. c., vol. 3, n. 629, p. 295; PIA'l'US, o. c., vol. 1, q. 71, p, 76-77; VrnAt,, o. c., n. 252, p 204; LARRAONA, CPR., vol. 17, p. 145. (10) PIRHING, l. lll, tit. 31, 11. 125.