BCCCAP00000000000000000000383

ÍMPEDI2\fBNTA VALIDAE AD2\fl.S..'S!0!-.7S 65 quamvis etiam de ipso delicto accusari possit, si tamen quacunque de causa, poena non imminet, vel quia probatio díHicillima est, vel quia tantum adsunt testes persona e prudentes, amicae, cognatae, etc., a quíbus accu– satio nullimode moveatur, impedimentum non tenet (1). Praeterea, si criminosus poenam jam solverit, potest ad111issio11eÍn in Religionem petere et accipere, dummodo hoc per leges ipsi11s Religionis liceat (2). Quod et dici debet etiam de illo, qui jam accusatus, etsi reus, in judicio absolutus est. Nihil refert utrum poena imminens sit in foro ecclesiastico vel in foro civili aut agatur de delicto et poena mixti fori; semper irnpedimentum adest (3). Sed poena imminens referri debet ad «grave delictum commissum». Requiritur igitur delictum seu externa violatio moraliter imputabilis legis poenalis (4). Delictum in casu intelligitur secundum sensum et terminologiam canonicam, etsi ipsius defínitio in concreto, ut judicetur an poena immineat, aestimanda sit ex jure, civili vel ca11011ico, ex illo scilicet in quo ¡JOena imminet. Quare impedimentum non te11et, etsi poena immineat, quando verum delictum 11011 adfuit, quia non adfuit imputabilitas, quia !ex erat manifeste injusta et ipsius violatio legitima vel obligatoria; ita etiam non tenet, quando delictum revera commissum non fuit, etsi ob falsam denuntia– tionem candidato imputaturn sit, vel c.b diffamationem imputari valeat, indeque ipsi poena immineat. Pariter impedimentum non tenet, etsi in jure canonico delictmn adfuisset, si relate ad jus civile, in quo imminere poterat poena, aliquod deficiat elementum formale, ut puta lex poenalis factum praecedens (5). Non sufficit quodlibet delictum, ipsum debet esse grave, id est, tale quod specialem videatur gravitatem induere et dedecus secum ferre. Gra– vitas signat delictum, non directo afficit poenam. Poena quandoque potest (1) Attamen animadvertere juvat cum P.-Vidal: «Satis autem apparet, ad illa lnstituta religiosa, quorum sodales incumbunt in exercitium sacri ministerii vel curae animarum non facile esse admittendos criminosos etiam occultos et conversos, nisi forte in statu laicali: adsunt alia Instituta, quorum sodales ministeria sacra in proximos vix exercent praesertim extra proprium mona– sterium. quaiia sunt plura lnstituta vitae monachalis. Sed de hac re solent etiam cavere Constitutiones». Cfr. VrnAL, o. c., n. 251, p. 203-204, nota (27) in fine. (2) BuWEJRLACK-FümucH, o. c., n. 69, p. 116-118; CcmONATA, o. c., vol. 1, n, 570, 6. 0 , p 691. Haec legis ecclesiasticae immutatio, ait Biederlack-Führich, forte etiam ad magnam aestimationern doctrinae S. Thomae, quae nunc in Ecclesia habetur, reduci potest. S. Thomas enim peccatores per poenitentiarn conversos ad religionem invitat. Cfr. S. TuoMAS, Opusculum: «Contra pesti· feram doctrinam retrahentium !zamines a Religiorzis ingressu)), cap. V. (3) VEJRMEERSOH-CREJUSEJN, o. c . vol. 1, 11. 678, p. 485; VmAL, o. c., n. 251, p. 203; PRÜ2\I11IEJR, o. c., n 20-1. 6; ÁUGUSTINEJ, o. c., vol. 3, p. 210; CoRONATA, o. c., vol. l. n. 570, 6°, p. 691; Compemiium f. C., vol. 1, n. 971, p. 529; FANFANI, o. c., n. 179, p. 199 (41 Can. 2195, § 1. (5) LARRAONA, CPR., vol. 17, p. 143.