BCCCAP00000000000000000000383

I2\IPED!2\1ENTA YALID.iE All:!\IISS[OX!S 53 Romani Pontificis solveretur vinculum matrimonii rati et non consummati, aut citra solutionem ma trimoni i, dispensatio Sancta e Sedis obtineretur. Tempore posteriori, cum Pius IX praescripsit pro Ordinibus Religiosis virorum triennalem professionem simplicem praemittendam ante ipsam professionem solemnem (1), quaeque dispositio etiam ad Moniales posterius extensa per Decretum «Perpensis» (2), procul dubio facultas ingrediendi Religionem a Decretalibus concessa VHlde inminntll fuit. Licet enim decreta Pii IX et Leonis Xlll directe et expresse non mubirunt jus Decretalium, indirecte vero difficile admodum reddiderunt. si conjux in saeculo relictus debuit exspectare saltem quatuor mmos anteqtrnm per professionem solem– nem alterius partís vinculum matrimoniale solveretur. Qua de causa jurisprudentia ecclesiastica exigebat praeviam licentiam et quod esset cautum de evitando periculo incontinentiae partis in saeculo relictae, nisi Romanus Pontifex jam antea matrimonium ratum solveret. e) De sponsalibus. Sponsalia, etiam jure antiquo (3), minime obsta– bant ingressui Religionis; siquidem promissiones sponsalítiae semper implicitam habent conditionem, videlicet: nisi meliorem seu perfectiorem statum elegero, per quam electionem sponsalia valida rescinduntur, nec reviviscit obligatio, modo fraus abfuerit, ita communiter (4), contra aliquos (5); nam absolute sponsalibus solutis, obligatio sponsalitia non nascitur sine nova obligatione seu promissione (6). His ergo praelibatis de jure antiquo hujus impedimenti matrimonii, transeamus ad dispositionem canonicam vigentem. B) DtSCIPLINA VIGENS. CodexJ. C. in praedicto can. 542, 1. 0 enun– tiat impedimentum his verbis: «Conjux, durante matrimonio». Impedimentum afficit tum virum tum mulierem, verba enim in codice relata ad unum et alterum referuntur, et hoc etiam si consentiat una pars in alterius ingressum. Proinde absqne dispensatione Pontificia, invalide ad Novitiatum admittitur conjux, sive consummaverit vel non matrimonium, etiam consensu praestito alterius compartís. dissolvi, non vero per professionem votorum simplicium». Cfr. BlzzARRI, o. c., p. 910, n. 3. (1) Prns IX, Litt. Ene. •Neminem latet-», 19 Mari. 1857. apud: B!zzARRI, o. c., p. 904; VERMEERSCH, De religiosis ... , vol. 2, n. 58, p. 156-158. (2) LEO XIII, Decr. «Perpensis», 3 Maii 1902, apud: VERMEERSCH, o. c., vol. 2, n. 64, p. 183-185. (3) C. 27, 28, C. XXVII, q. 2; c. 16, X, de sponsalibus, etc., IV, l. (4) SANCHlllz, o. c., l. 1, disp. 42, n. 1 et sq.; Scm1ALGRUlllBllln, o. c., L. 4, tit. 6, n. 69; RElltr'ENSTUEL, o. c., tit. Ci, n. 224 et sq,; GASPARHI. De ¡1,fatrimonio, n. 144, et sq.; \VEJRNZ, o. c.,'vol. 3, n. Ci28; \VEnrnz-VrnAL. De Matrimo,;io, n. 105; De Religiosis, n. 249, p. '..!00; CAPPELLO, De Matrimonio, n. 119, p. 141 et sq. (5) BrnDEHLACK-Fümucn, o. c., n. 67, p. 114. (6) VmAL, o. c., n. 249; CAPPELLO, o. c., n. 119.