BCCCAP00000000000000000000383

I:\IPEDI:'.1ENT.l \"ALTDAE .\JL\IJSSWNIS 33 iique optime vtri prodierint, non defuerunt abusus nonnullorum, qui non tam devotionis quam sublevandae familiae causa, si quos deformes, aut saeculo ineptos habebant filios, hos in mo1wsteria intrudebant, id quod non solum ipsis pueris, sed etiam in dísciplinae regularis ruinam vergebat. lnde a saeculo XI novi quidam Ordines, uti CHrthusiani, Praemostatenses et Cistercienses oblationis institutum itlter proprias leges non receperunt vel expressis verbis excluserunt (1 ). e) A saeculo XIII et deinceps. Saeculo decimo tertio Ordines Mendicantes, quorum vita apostolica a vita monachorum voto stabilitatis munitorum valde discrepabat, nequaquam receperunt expresse in Regulis oblationem puerorum (2). Practice famen, ¡iueros impuberes sive ex parentum oblatione sive aliis moais, in proprium coetum Medioaevo admis• sisse haud dubium esse potest (3). Romani Pontífices aliquando sua interventione abusus e medio tollunt, b) Hi pueri oblati a parentibus, etiam cum ad annos discretionis seu pubertatis perveneraut, obligabantur vitam monasticam perpetuo profiteri, ut ciare fatetur ipse Benedictus XIV, Constitutione «Probe,, 15 Dec. 1751, § 3: «Neminem sane, nisi ecclesiasticae historiae admoclum imperitum, ignorare arbitramur, per plura saecula eam in Ecclesia disciplinam viguisse, qua genitores proprios filios impuberes non modo ecclesiasticae vitae, adeoque clericali statui, sed etiam monasticae disciplinae offerebant; quibus proinde filiis, etiam cum ad eam pervenerant aetatem, in qua bonum a 1111110 discernendi facultas est. interdictum erat ab ea vitae conditione resilire, cuí adhuc infantes vel impuberes a parentibus destinati fuerant, hujusmodi autem disciplinae moderationem paucis abhinc saeculis inductam esse». Cfr. BB., vol. 3, p. 417-442; vol. 2, p. 186-237. el Attamen institutum Oblatorum minime officit doctrinae et disciplinae generali Ecclesiae. Quare, ad rectam factorum explicationem, distinguere oportet inter legem et dísciplinam particularem et legem et disciplinam generalem universae Ecclesiae. Nihil mirandum quod in lege et disciplina particulari praxis Oblatorum admissa fuerit, sensu rigido exposito, et propter non sat evolutam disciplinam ecclesiasticam circa naturam status religiosi et propter in{luxum non parvum Juris Romani praecipue tune temporis. Sed doctrina et praxis generalis Ecclesiae semper firmavit hoc principium naturale, videlicet: nullum, nisi libere, spontanee et personaliter vitam religiosam amplecti posse et profiteri, etenim tria vota essentialia Religionis internum proprium consensum requirunt. Cfr. SuÁREZ, Tract. VII. de Sta/u perfectíonis, etc., L. 6, cap. 3, n. 9 et sq.; ScHMALZGIWEBER, o. c., p. IV, tit. 31, n.' 150 et sq.; WERNZ, o. c., vol. 3, n. 6'28, l. p. 291, nota (188); Y10AL, o. c., n. 238, JI, p. 188, nota (1). (1) P. L., vol. 66, col. 847. (2) Exceptionem singularem facitRegula S. Clarae, ann. 1253 confirmata, ubi cap, 2 dicitur: «J uvenculae in monasterio recepta e infra tempus aetatis legitimae tondeantur in rotundum, et deposito habitu saeculari induantur panno religioso, sicut visum fuerit Abbafüsae. Cum vero ad aetatem legitimam (12 annorum) venerint, indutae juxta formam aliarum faciant professionem suam. Et tam ipsis quam aliis Novitiis Abbatissa sollicite Magistram provideat ... •Cfr. Seraphicae legislationis textus originales, Ad Claras Aquas, 1897, p. 54; B. P., vol. l, p. 672 a. (3) ÜLtOER, AFH., vol. 3, p. 394 sq.