BCCCAP00000000000000000000383

32 llE Dfl'J:n, L.:-,;Th .\U}]J,~1,,x,~ \ll );0\Tl'U!Tlr detonsi a parentibus fuerint, aut sponte sua, amissis parentibus, seipsos Religioni devoverunt, et pastea habitum saecularem sumpserunt, etc .. » (1). Talis lex dura nobis videtur, puerum nempe oblatum, etiam cum ad annos discretio11is perve11erit, invitum in monasterio detineri. Sed optime intelligitur haec jnris dispositio E:'X nimia potestate in Jure Romano patri concessa, qua licuit patri absolute de propriis filiis, imo de eorum vita et morte disponere (2). Ecclesia vero i11stitulionibus publicis iliius temporis hac in re se conformavit et saepius mitigavit 13). Jam a saeculo septimo et deinceps limitatur magis in dies potestas offerendi filias monasterio. Sic Concilium Toltbrnum X (ann 656) parentibus dat libertatem offerendi filias suos usque ad aetatem decem annorum et non amplius. Sb,tuit enim canone 6: <Pare11tibus sane filios suos religioni contradere non amplios quam usque ad decimum aetatis eorum annum licentia poterit esse. Postea vero, an cum volnntate parentum, an suae devotionis sit solitarium votum, erit filiis licitum religionis assumere cultmm (4). Verum est, quod haec restrictio paternae potestatis in praxi i1011 observatur sub fine ejusdem saeculi, quod funda– mentum sat probabile nobis praebet judicaodi quod talis dispositio Toletana non cognoscebatur sufficienter. Allamen jam ex tune quaestio in dubium venit, sciendi nempe: utrum oblatio facta monasterio nomine filii, obliget revera infantes seu pueros, praesertim cum ad aetatis discretionis tempus pervenerint. S. Bonifatius recursum facit ad ipsum Papam, interrogans utrum puer, oblatus a parentibus, cum ad aetatis discretionis tempus peroenerit. possit libere monasterium relinquere et aliam obligationem assumere. Responsum Romani Pontificis, Gregorii II (a1111. 726) est absolute negativum, ita conceptum: «Addidisti adhuc quod si pater vel mater filium vel filiam intra septa monasterii in infantiae annis sub regulari tradiderint disciplina, utrum líceat eis post quam pubertatis annos impleoerint egredi, et matrimonio copulari. Hoc omnino deoitamus, quia nefas est, u t oblatis a parentibus f1liis Deo voluptatis frena laxentuP> (5). Oblationem, sensu S. Benedicti et Concilii Toletani IV, paulatim sublatam esse constat (6); quamvis enim ex instituto oblationis non pauci (1) MANS1, o. c., vol. 10, col. 632. (2) Institut. I, 9, l. 12, Digest I, 6 et 7; XXVIII, 2, 1, 11; Cod. IV, 43. l. J. et 2; VIII. 47, l. 10, ubi atribuitur patri: «jus vitae in !iberos necisque potestas,>J (31 SE,DL, o c., p. 181-185. (4) MANs1, o. e , vol 11, col. 36-37; c. 1, C. XX, q.-2. (5) MANSI, o. c. vol. 12, col. 245; e 2, C. XX, q l. (6) Circa institutum oblatorum, sensu rigidiori usque 111111c exposito, paucis haec tenenda sunt: a) Parentes movebantur ad oblationem filiorum Monasterio faciendam exemplis Antiqui et Novi Testamenti. uti abunde probat Rabanns Maurus in suo libro «De Oblatione puerorum», ann. 819, apud: P L.. vol 107, col. 419·440.