BCCCAP00000000000000000000244

PENTEKOSTE·ONDOKO EMEZORTZIGAREN IGANDEA 273 Befiz esan nai det, gure artean ainbeste biraulari badago, gure efuz dala; guk nai degulako; ta guziak aundiak eta tx:ikiak, aberatsak eta beartsuak, gizonez– koak eta emakumezkoak geran baño kristau sutsuago– ak eta obeak bagiña ez legoke ez munduan ainbeste biraularirik. ¿Baño zeñen artean ote nago? ¿Siñisgabien artean edo? ¿Ez ate nago Euskal-erian? Eta ¿esan bear al diot euskaldunari ere ez biraurik esateko? Lotsatu egiten naiz; eta lótsatu beaf ziñateke; bada ez amen daga Euskal-eria baño eíi garbiagorik. ¡¡Gezufa!! lenago izango zan ori; ¿orain befiz? baz– tertu ta daga gure izkuntza; ta ugari dira mekaka ari di– ran euskaldunak; oraingo Euskal-efia beste edozein eíi bezin nazkagaíia da; oraingo Euskal-eria birau ería data. ¿Zergatik ote? Erdal zaletu, ta geiegi gañera er– dal zaletu egin dalako. Ez naiz erderaren etsaia; ¿nola izan baldin badakit zenbat eta izkuntza geiago jakin obe dala? Ez da ori esan nai detana; auxen baizik esan nai di– zutet: euskera maitatzeko, euskera gordetzeko, euske– raz itz egiteko; ta birau zikiñak gugandik alde-erazteko; ta ortarako gorde euskalduntasuna, gure oitura onak eta gure izakera. Era ontan gu Euskal-eriarentzako izango gera; Eus– kal-efia befiz jaungoikoarentzako. Ala izan bedi. 18