BCCCAP00000000000000000000236

87- 72. - Puesto que mi estudio tiende a la unificación de los dialectos baskos restan ran– do las formas primitivas, yo no puedo, sin traicionar a mi ;:onciencia euzkalclunista, con– temporizar con hechos consumatlos injusta– mente. Zu ya es plural por sí mismo, y aJia– dirle un nuevo pluralizador es un manifi.,sto contrasentido. No se me oculta que la nny•Jr parte de los h askos tienen no !ll'r¡ueiío' repa– ros para tutear con las persona,; que le.; m ·~,.c­ cen alguna consicl eracibn; ah initio autem no fuit sic. Esos injustificados reparos nacen ele! desconocimiento de la lengua. El hijo pródigo tutea a su papú, con quien desea reconciliarse. "Eta erran ciezon. Aita, huts diat eguin ce– ruaren contra, et hire atzinean, eta guehiagoric eznauc digno hire semé deitzeco" (Lizarraga, S. Lucas, cap. XV-zr). El desgraciado Epulón da igual tratamiento al padre Abraham: "Aita A•braham, auc misericordia nizaz, eta igor ezac Lázaro, husta clezán bere erhi, mocoa urean ... ecen tormetatzen nauc emen". "Ez, aitá Abra– ham: baina hilétaric zombeit ioan badadi he– tara, emendaturen dituc". (Lizarraga, S. Lu– cas, cap. XVI, 24, 30). Al presente decimos 'Aita ¡;ure zeruetan zaudena. &". Veamos ahora la oración domi– nical euxkerizacla por 1.izarraga . "Cure Aita ocruetan aicena Sanetifi ca hed i hire icena, Ethor bedi hire res umá, EgLtin hctli hire \·o– rOtrrlatca, ceruan bezacla llnrcan-cre. Gure egune-co oguia iguc egun e(·otzart. Eta barka ietzaguc: ecen guc-ere barkatzen di– raueagu guri barkatzen drauten gucicy. Eta ezgaitzala sar eraci tentationetan, baina deli– vra gaitzac gaichtotic''. (S. Lucas. cap. XI , 2,

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz