BCCCAP00000000000000000000225

En esta misma perspectiva hay que interpretar a S. Buenaven tura. Cuando nuestro autor habla de la communis animi conceptio se refiere a aquellas proposiciones que de tal forma son evidentes por su prioridad y radicalidad al espíritu humano que no pueden ponerse en duda. Son algo innato y de ahí que resultan tan familia res al alma humana que verdaderamente reflexiona35. En correspondencia con lo anteriormente indicado sobre el tex to de Boecio, nos habla también de la doble forma de evidencia: pueden ser “‘valde’ evidentia et ‘minus’ evidentia” . En lo que se refiere a concepto de Dios como “id quo maius excogitan nequit”, parece obvio que se ha de interpretar su pensa 35. “Et quod sic, videtur per Anselmum, qui dicit, quod Deus secun dum communem animi conceptionem est quo nihul maius cogitan po test... Item, malar est ventas in esse divino quam in aliqua dignitate; sed aliqua dignitas ita est vera, quod non est ei contradicere corde, ut, omne totum est maius sua parte, et simUla; unde non potest cogitan non esse; ergo multo fortius hoc enit verum dicere de prima veritate” (1 Sent., d.8, p.l, a.l, q.2, ff.1.3: 1, 153a; sigue afirmando esto mismo en el cuerpo de la cuestión: 1, 155a et ad 5: 1, 155b. “...dignitatibus contin git contradicere quantum ad extenius ratÍonem, non tamen quantum ad intenius, ut dicit Philosophus in libro Posteniorum” (IbkL, ad 6: 1, 155b). “Vel potest dici, quod hoc intelligitur de intellectu, secundum quod et acceptio pnincip1orum notissimorum in qualibet scientia, utpote dignita tum, circa quae non contingit errare, non autem prout habet applicani ad opera specialia; et ideo ad ipsarum directionem virtutes sunt sibi necessariae.. .“ (UI Sent., d.33, a.un. , q.3 ad 5: III, 71Gb). “Sed veritates dignitatum seu communium animi conceptionum adeo sunt evidentes propter suam prionitatem quod non possunt cogitan non esse: ergo nu llus intellectus potest ipsam pnimam veritatem cogitare non esse, seu de ipsa dubitare” (Myst. Trinit., q.1, a.1, f.27: y, 48a). “...Retinet nihilomi nus scientiarum principia et dignitates ut sempiternalia et sempiterna- liten, quia nunquam potest sic oblivisci eorum, dum ratione utatur, quin ea audita approbet, sed tanquam sibi innata et famifiaria recognoscat...” (Itin., c.3, n.2: y, 303b). Hablando sobre las leyes que obligan a nuestro entendimiento a asentir, dice: “Itaque leges hae non sunt ‘ad extenius rationem’, ut dicit Philosophus... Assignans enim ibi differentiam inter communes animi conceptiones sive dignitates ex una parte et petitiones et suppositiones ex altera, dicit quod dignitates adeo sunt certae ut non possent probani per aliquem syllogismus sive per exteriorem rationem, nec eis valet ‘ad eam rationem, quae est in anima’: lumine enlm natu rau cognoscuntur, [nec eis] contradicitur nisi forte in voce. Et non solum verae sunt et necessarlae in se, sed etiam habent suae necessitatis evidentiam, ut est haec dignitas sive communis animi con ceptio ‘Omne totum maius est sua parte’; quod principium non per aliud cognoscitur nisi per naturam terminorum suorum: cognitio enim parte et toto, patet...” (Hexaem., principium, coll.2, n.1O: Ed. Delorme, p 24). 36. “...unde dignitas est illa quam quisque probat audltam... slcut inter cognoscibilia quaedam sunt vaicte evidentía, sicut dignitates et pri ma principia; quaedam sunt minus evidentia, sicut conclusiones parti culares; sic et in operabilibus quaedam sunt maxime evidentia...” (II $ent., d.39 ,a.1, q.2, c: II, 903a-b). 25