BCCCAP00000000000000000000225

sed quod se ipso est bonum, non est propter aliauid aliud: er go quod non est ab alio, non est propter aliud. Si ergo orn nia mundana secundum se tota sunt propter aliud, ergo sunt ab alío” ‘‘. De esta concepción deriva la relación entre los conceptos pri mum - a se ipso - propter se ipsum y su correspondiente primum - ab ipso - ad ipsum 142W Por último, corona todo este pensamiento desde su concep ción del saber metafísico plenamente reductivo. Este saber exige el verdadero status in causis. Ahora bien, la mente humana, pro yectada connaturalmente hacia la búsqueda de dicha estabilidad, no puede considerar esta radicalidad reductiva plenamente convin cente en el orden teleológico mientras no consiga el status en su más puro y exigente significado de absoluta finalidad. Este, por las condiciones que impone, sólo puede verificarse en Dios: Bien su mo, óptimo, verdadero y único finis sine fine, absolutamente tras cendente 143 En El la mente humana encuentra su reposo intelectivo-voliti vo en la búsqueda confiada y constante de fundamentalidad diná mica ‘‘ 141. II $ent., d.1, p.1, a.1, q.1, L5: II, 15a. Cfr. 1 Sent., d.43, a. un., q.3, f.2: 1, 771b-772a; Myst. Trinit., q.2, a.1 c: V, 70b; Itiz., c.5, n.7: V, 309a. 142. Cfr. Brevil., p.2, c.1: y, 219b; p.7, c.1: V 281a. 143. “Deus enim dicít simpliciter summum et In re et In opinlone cogitantis. Quia in re, ideo omnia ab ipso et in ipso et ad ipsum, et in ipso omnino est status” (1 $ent., d.2, a. un., q.1 c: 1, 52a). “Similiter bo num et mellus reducuntur ad optimum, quia non est status in genere finis nisi in optimo” (Ibid., d.3, p.1, dub. 1 resp.: 78a). “Finis autem dupliciter est: uno modo finis ultimus, qui propriissime est finis, in quo est status, alio modo finis sub fine qui dicitur proprie terminus” (1 Sent., d.1, dub. 15 resp.: 1, 45a); “Item, status perfectus non potest esse nisi in uno...; sed in genere efficientis primi et finis ultimi sic est status, quod unum solum est primum efficiens per essentiam, ad quod omnia reducuntur...” (II Sent., d.3, p.1, a.1, q.3, f.3: II, 99a); “...qula secundum rectum ordlnem status debet esse in uno, et unieum debet esse ultlmum...” (Ibid., d.38, a.1, q.3 ad 3: II, 887b) Cfr. 1 $ent., d.35, a. un., q.2, f.3: 1, 605a; My,t. Trinit., q.2, a.1,f.6: y, 60a. En Tract. transe. afirma: “...sed secundum rationem finis nulo modo est status in creatura, sed solum In creatore, quia omne quod est bonum, est bonum per ordinationem ad illud. Et ideo dicitur, quod omnia sunt bona prima bonitate, non informante, sed fi niente, non quia sicut illa bonitas, sed quia ad illam ordinantur” (a.1, supplem. ad a.1: Ed. Halcour, p. $1). 144. “Omnes enlm creaturae defectivae sunt et reducuntur ad Ip sum Deum, qul est princlpium et finis omnlum, citra quem nec est per fecta quies nec perfectus status” (II $ent., d.14, p.1, a.3, q.1 ad 3: II, 153

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz