BCCCAP00000000000000000000225

ventura distingue una doble modalidad de causalidad final, según se trate de un finis u!timiJs —finis sine fine, finis status—, o de un finis sub fine —terminus— “. Es en esta perspectiva donde se titúa el tema cj consumma tione. En efecto, sólo se dan dos modos de ser realmente existen tes, ha afirmado S. Buenaventura, como arranque de su concep ción metafísica °. Podemos preguntarnos ahora, ¿en qué relación de finalidad, de ordenación teleológica se encuentra el finito res pecto al Infinito? No duda en afirmarlo: “Bonum increatum est fi nis, et bonum creatum est ad finem” “. Dios es el verdadero y el único fin último que relativiza a to da creatura, por noble que sea ésta. Dios es ens propter se; la crea tura ens propter aliud, últimamente propter Deum. Y, puesto que los aspectos de fin y de bien se relacionan ontológicamente, de ahí que concluya lógicamente afirmando a Dios, como bonum per es sentiam, y a la creatura, como bonum per participationem. De dicha afirmación se desprenden algunas consecuencias fundamentales. Por una parte, únicamente Dios —quod est propter se bo num— puede ser objeto de verdadera truitio ‘3° y, en razón de su misma trascendencia, sólo hacia El puede estar radicalmente orien tada toda realidad finita: “. . .cum enim summe bonus sit, non potest aliquid f acere nisi bonum, et ita non potest facere nisi rem ad se ordina tarl”131. 127. “Slcut dlclt Phiosophus: Idem est finis et propter quod. FInis autem dupilciter est. Uno modo finis ultimus qui proprlissime est finls, in quo est status; alio modo finis sub fine, qui dicitur proprie terminus. Sic et propter quod diverslficatur; unde uno modo excludit ftnem, alio modo non, ut diclt Magister” (1 Sent., d.1, dub.15 resp.: 1, 45a). Cfr. II $ent., d.15, a.2, q.1 e et ad 1: II, 382b-383a. 383b; Myst. Trinit., q.4, a.1 ad 3: V, 82a. 128. Decem. praec., coil. 2, n. 3: V, 511a. 129. III Sent., d.29, a. un., q.2, f.4: III, 641a. “...nulla creatura est finis ultimus...” (TTact. transe., a.1, supplem. ad art. 1: Ed. Halcour p. $1. 130. Este tema, clásico en el pensamiento cristiano, es estudiado por 8. Buenaventura en varias ocasiones; cfr. 1 $ent., d.1 per totam: 1, 29a- 45b, principalmente en a.3, q.2: 1, 39a-41b; III Sent., d.29, a. un., p.2 c: III, 642a. 131. 1 Sent., d.43, a. un., q.3 c: 1, 772a. “...bonltas est In rebus et or do per relatlonem ipsorum ad summum bonum, a quo est omne bonum...; ad illud enim solum stat ultima resolutio In redeundo, In quo est prima origo in exeundo, ut manlfestum est” (1 $ent., d.42, a. un., q.1, f.4: 1, 746b-747a); cfr. Myst. Trinit., q.4, a.1 ad 3: V, 82a y nota siguiente. 148

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz