BCCCAP00000000000000000000225
2 Toda crea tura es en su misma constitución un “exempíatum’. Ninguna creatura puede considerarse auténticamente verdade ra sín la referencia esencial a la Verdad por esencia, de quien es expresión, impronta limitada, participación, “exemplatum exempia ns causae inexemplatae” Las creaturas, de igual forma que son inconsistentes e insu ficientes para ser, lo son también en su razón de ser; es decir, en orden a dar consistencia a su verdad y demás perfecciones parti cipadas h14 Estas no pueden ser entendidas verdaderamente sin re ferirlas a la causa primera de quien reciben la luminosidad por causalidad ejemplar, pero sin confundirse con ellas”5. ipsam veritatem, ipsam expressionem et ipsam rem. Ventas expnimens una sola est et re et raUone; ipsae autem res, quae exprimuntur, habent mul tiformitatem vel actualem, ve; possibilem; expressio vero, secundum Id quod est, nihul aliud est quam ipsa ventas; sed secundum Id ad quod est, tenet se ex parte rerum, quae expnimuntur. Unde expressio unius reí et alterius reí In divina, vel a divina veritate, secundum id quod est, non est aliud et aliud; sed secundum id ad quod est, plurificari dicitur... ideo plu rificari dicuntur non secundum íd quod signlficant, sed secundum íd quod connotant, non secundum íd quod sunt, sed secundum id ad quod sunt si- ve a d quod comparantur...” (Scient. Clir., q.3 c: V, 14a). Cfr. 1 $ent., d.35, a.un ., q.3 c: 1, 608a-b; Scient. Clir., q.7 in ne: y, 42b. 5. Buenaventura re cono ce la díficultad de la problemática: “Haec autem ars et est una et multiplex. Quomodo autem hoc esse possit, videri non potest, nisi venlat illuminatio a montibus aeternis...” (Hexaem., colLl2, n.9: y, 385b). Esto recuerda también su actitud ante el tema de la creación. Sin embargo, aduce en su prueba las razones de la trascendencia de Dios manifestada en sus principales caracteres: simplicísimo - perfectísimo - infinito e inmen so: “Quia enim exemplar illud est simplicissimum, ideo actus purus; quia vero infinitum et immensum, ideo extra omne genus. Et hinc est, quod exlstens unum, potest esse similitudo expressiva multorum” (Brevil., p.7, c.8: Y, 217b). Cfr. J.M. BIssEN, op.cit., pp. 44-61, donde se desarrolla dicho argumento. 113. ‘Ter modum exemplanitatis est procedere dupliciter: Uno modo sicut exemplatum propnie; et sic creatura procedit a Deo tanquam exem platum ab exemplari, et sic exemplar imitat causalltatem formalem respec tu exemplatl” (1 $ent., d.6, a.un. , q.3 c: 1, 129b). Cfr. Iti., c.2, n.12: V, 303a; Hexaem., coll.12, n.14: y, 386b. “Item, Deus est causa rerum nobi lisslma secundum rationem efficiendi, exemplandi et finiendi; sed pro summa nobulitate sic est causa efficiens, quod ineffecta; sic exemplanis, quod inexemplata...” (Myst. Trinit., q.4, a.1, f.12: y, 79b). 114. “Dlcendum, quod respectu summae lucis omnis creatura tene bra est, sicut dicit Augustinus, eo lpso quod ex nihilo. Unde sicut non potest pervenire ad summam stabilltatem, Ita non potest venire ad sum mam luminositatem” (III $ent., d.14, dub.3 resp.: III, 326a). “...et slcut omne bonum a summa bonitate, Ita omne verum a sumrna veritate...” ($cient. Chr., q.4, f.29: y, 20a). 115. 8. Buenaventura está aquí presuponiendo el concepto de ver dad ontológica al que nos hemos referido antenlormente y que exige, por parte de la verdad participada, una referencia esencial y constante a la Verdad por esencia, como a su ejemplar, que no niega ni se confunde 139
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz