BCCCAP00000000000000000000225

mas posibles de producción por parte de Dios: “de se ipso - de aH quo creato-vel de nihilo” 62 Interesa examinar la primera y la última forma de producción. Rechaza la posibilidad de que la creatura proceda de la misma substancia de Dios. Para ello acude a la característica de la divi nidad: su absoluta trascendencia. En efecto, rechaza de una forma clara cualquier forma de pan teísmo: total —estilo de los eleatas—°3 o parcial —estilo de los ma niqueos1 y de otros pensadores— que pudiera complicar o mino- rizar la trascendencia divina . Dios es en su singularidad real y substancialmente distinto de cualquier otra realidad extradivina de la que dista infinitamente. La creatura y el Creador tienen esencias y propiedades necesaria y absolutamente diferentes y de ningún modo pueden considerarse en el mismo plano, siendo la creatura ínfinitamente inferior a Dios 66 Aún más, Dios se presenta como razón última y radicalmente explicativa de toda creatura en los tres aspectos de causalidad eficiente, ejemplar y final; pero de ninguna forma como razón de 62. 1 Sen.t., d.2, a.un ., q.l ad 4: 1, 52b; cfr. Myst. Trinit., q.5, a.2 ad 7: y 96a. 63. “Sed haec positio non solum fidelibus, sed etiam sequentibus philosophis apparuit Improbabilis, quod Del essentia omnino invariabílis et nobllissima fteret corporalium et variabllium materia, quae de se est imperfecta, nisi perficlatur per formam” (II $ent., d.l, p.l, a.1, q.1 c:II, 16b). 64. “Est et alia positio non minus stulta et impia, Manichaeorum videlicet, quod splritus rationalis sít Dei substantia et natura. Dicunt enim, quod in homine est duplex anima, sicut recitat Augustinus in li bro de Duabus Animabus, quarum una inclinat ad bona et alta inclinat ad mala; et illa quae facit bona, nunquam potest facere mala; et lila quae facit mala, nunquam potest facere bona; et illa quae inclinat ad faciendum bonum, est a Del natura. Sed haec positio multipliciter a veritate est aliena. Prlmum, quia ponit, Deum eiusdem naturae esse cum creatura et aliculus creaturae esse materiam cum ponit, creaturam ile- rl ex Dei substantia. Et ad hanc positlonem sequuntur innumerabilia inconvenientia, et hoc praecipuum est, quia implicat in se duo opposlta dum ponit, animam a Deo esse factam, et eam esse de substantia divina (11 $ent., d.17, a.l, q.l c:fl, 411b-412a). Cfr. Ibid., ad opp. 6:11, 411a. 65. “Dicendum, quod aliquorum positio fult, quod intellectus hu manus non erat aliud quam intellectus divinus; sed divinus Intellectus dicebatur, prout consideratur In se, humanus vero, prout perficiebat cor pus aliquod. Sed cum Deus nullius sit pars constitutiva propter suam ummam perfectlonem et absolutlonem, positio haec fuit stulta et erro nea” (II $ent., d.17, a.l, q.l c:II, 411b). 66. Remitimos a los textos aducidos en el cap. primero en el que es tudiábamos detenidamente los caracteres de las creaturas en contraste con los divinos. 121

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz