BCCCAP00000000000000000000225
per essentiam 26 Caracteres divinos que resaltan más tarde al tratar de la necesidad absoluta de Dios como el esse a se - per se - secun dum se27. Igualmente, al probar la simplicidad divina por su primi dad, presenta la ilación entre procedencia u origen y reducción úl tima, principio y fin de todo lo creado28. Sin dejar, por ello, de mencionar a Dios, aunque sin la insistencia de otras obras, como causa nobilísima eficiente, ejemplar y final 29• Pero es en el Breviloqulo y en el Itinerario donde, siguiendo distinto método, aparece esta concepción como algo medular y tomando ya el carácter de cuerpo doctrinal, que logrará toda su madurez en las Conferencias sobre el Hexaémeron. En el Breviloquio presenta el saber teológico como ciencia perfecta, que partiendo de Dios como el principio eficiente de to das las cosas, reduce todo lo creado a El como a su ejemplar y fin quietativo El ser de Dios queda también presentado como a se ¡pso se cundum se ¡psum - et propter se ipsum y, en consecuencia, como causa eficiente, ejemplar y final de todo lo creado31. 26. Myst. Trinit., q. 1, a. 1, nn. 12. 16. 17: y, 46b-47a. 27. “Item, omne, quod habet esse a se et per se et seCundum se. est omnino necessarium” (Ibid., q.7, a.1, f.4: 106b). 2$. “SÍ consideramus modos divinarum conditionum, dtvinum esse, eo ipso quod est primum, est slmpllcissimum. Nam eo ipso quo est pri mum, omnia ab ipso fiuunt, et eo ipso quo fluunt ab ipso, ad ipsum re currunt et reducuntur tanquam ad ftnem ultimum; et ex hoc habet, quod sit alpha et omega, primus et novissimus, principium et finis. . .“ (ibid., q. 3, a. 1 c: y, 70a-b); “...qula vero est se ipsa e sui gratia, Ideo est al pha et omega; et ideo cetera sunt ab ipsa, et cetera propter ipsam, sive necessaria sive contingentia...; sic omnia contingentia a necessarfo flu unt et In illud reducuntur. Est igitur necessitas divini esse omnis esse, vivere et intelligere origo et complementum...” (ibid., q.7, a.1 e: y, 108a). 29. “Deus est causa rerum nobfflssima secundum rationem effi clendi, exemplandi et finiendi.. .“ (Ibid., q. 4, a. 1, . 12: V, 79). También insiste en el aspecto reductivo y quietativo; cfr. Ibid., q.2, a.1 c: y, 61b; q. 6, a. 1, f. 3: V, 97a. 30. “Quia vero theologia Sermo est de Deo et de primo principio, utpote quia ipsa tanquam scientia et doctrina altissima omnia resolvit In Deum tanquam in principium et summum: ideo in assignatione ra tionum in omnibus, quae in hoc toto opusculo vel tractaculo continen tur, conatus sum rationem sumere a primo principio, ut sic ostenderem, veritatem Sacrae Scrlpturae esse a Deo, de Deo, secundum Deum et propter Deum, ut merito ista scientia appareat una et ordinata et theo logia non inmerito nuncupata” (Brevil., prol. & 6: V, 208b); cfr. Ibid., p. 1, c.1: Y, 210a-b. 31. “...cum primum prlnclpium, hoc ipso quod prlmum, sit a se Ip so, secundum se ipsum et propter se lpsum, hoc ipso Ipsum est efftclens, forma et finis...” (Ibid., p.7, c.1: V, 281a); cfr. Ibid., p.3, c.1: Y, 231a. 110
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz