BCCCAP00000000000000000000225

simplicidad, antes al contrario, sólo puede encontrarse en un suje to sumamente simple. Y argumenta: “Dvinum esse eo ipso est infinitum, quo est summe simplex et simpliciter summum. Quia enim est summe simplex, ideo unitum est summe in se et in suo posse; et quia summe in se unitissimum, ideo nihil habet contrahens, nihil limitans, nihil determinans et nihil claudens ín genere, ac per hoc extra omnia et supra omnia” . La suprema simplicidad divina supone la suma y perfecta uni dad en la perfección y, por tanto, el rechazo de todo límite que la coarte o determine. Cuanto más excluya una realidad esta posibili dad de limitación, tanto más afirmará su perfección. Dios, en virtud de su simplicidad, afirma en la más plenísima unidad, la perfección en su esencia y en su poder, plenamente identificados en grado su mo en su infinitud . El concepto de simplex y su exigencia del summum, dan la ba 63. Myst. Trinit., q.4, a.1 c: y, 81a. En su Comentario a las Senten cias argumenta: “Item, omne quod est actu infinitum, est summe sim plex. Nam si est aliqua compositio tunc ibi est coarctatio et limitatio” (1 Sent., d.43, a. un., q.3, f.2: 1, 771b). 64. “Quia rursus unitissimum est respectu posse, ideo Idem est in eo omnino esse et posse, et ideo, ubicumque est suum esse, et suum posse; et ubi est esse, est centrum et origo et fons ipsius posse, semper ultra po test; et ideo ubicumque potest, semper amplius et ultra potest, ac per hoc posse et simul esse necesse est infinitatem habere. Cuí concordat mmd de Causis: “Omnis virtus unita plus est infinita” etc. Non ergo haec infinitas simplicitati repugnat, lmmo est ei consona mirabili et insepara bili concordia” (Ibid.: y,, sla-b); “Idem est IDeo posse et esse propter sum mam simplicitatem” (Ibid., f.1O: y, 79b). En su concepción de la mutua correlación entre infinitas-simplícitas S. Buenaventura ha sufrido un in flujo decisivo del Liber de Causis, particularmente de la Proposición 17, ci tada explícitamente por él. Por la importancia que adquiere en el pensa miento bonaventuriano, la transcribimos textualmente: “Omnis virtus plus est infinita quam virtus multiplicata. Quod est quia infini tum primum, quod est intelligentia, est propinquum uni vero puro: propter illud ergo factum est quod in omni virtute pro pinqua uní vero est infinitas plus quam in virtute longinqua ab eo. Quod est virtus quando incipit multiplican tunc destruitur unitas eius, et quando destruitur eius unitas tunc destruitur eius infinitas et non des truitur infinitas eius nisi quia dividitur. Et illius quidem signicatio est virtus divisa, et quod ipsa, quanto magis adgregatur et unitur, magnift catur et vehementior fit et efficit operationes mirabiles: et quanto magis partitur et dividitur, minoratur et debilatur et efficlt operationes viles. 1am igitur maniféstum est et planum quod virtus, quanto magis adpro ximat uni vero puro, fit vehementior eius unitas, et quanto vehementior fit unitas est infinitas in ea magis adparens et manifestior, et sunt ope rationes eius operationes magnae, mirabiles et nobiles” (Edit. R. STEELE, Oxford 1935 (Opera Rogerii Bacon, vol. XII, p. 175); cfr. Ibid., Prop. 21, p. 178; Prop. 29, p. 183; Prop. 32, pp. 186-187. 85

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz