BCCAP000000000000012ELEC

85 5. Ceńmy też wielce codzienny rachunek sumienia oraz kierownictwo duchowe, abyśmy potrafili wspaniałomyślnie odpowiadać na poruszenia Ducha Świętego i zdecydowanie podążać ku świętości. 6. Świadomi społecznego wymiaru nawrócenia, starajmy się praktykować także wspólnotową celebrację pokutną, zarówno w naszych wspólnotach braterskich, jak też z ludem Bożym. 7. Ministrowie i gwardiani niech pilnie starają się, aby bracia byli wierni życiu sakramentalnemu i korzystali z kierownictwa duchowego. Nr 115 1. Upoważnienie do przyjmowania spowiedzi sakramentalnej braci daje, obok ordynariusza miejsca, własny ordynariusz. W pojedynczych przypadkach i ad modum actus może to uczynić gwardian. 2. Każdy kapłan Zakonu, któremu zostało udzielone upoważnienie przez własnego ordynariusza, może spowiadać braci w jakiejkolwiek części świata. 3. Bracia mogą swobodnie spowiadać się u jakiegokolwiek kapłana, któremu zostało udzielone upoważnienie przez jakiegokolwiek ordynariusza. 4. Spowiednicy niech mają na uwadze zachętę świętego Franciszka, aby nie gniewać się i nie denerwować z powodu czyjegoś grzechu, lecz traktować penitenta z wszelką dobrocią w Panu. Nr 116 1. Kochając się nawzajem tą samą miłością, jaką ukochał nas Chrystus, nie unikajmy brata, który przeżywa trudności, lecz starajmy się troskliwie mu pomagać. Jeśli by upadł, pamiętajmy, że każdy z nas popadłby w jeszcze gorszy stan, gdyby Pan w swej dobroci nie zachował nas od tego. Nie bądźmy zatem jego sędziami, lecz prawdziwymi braćmi i kochajmy go jeszcze bardziej. 2. Ministrowie i gwardiani niech z ojcowskim miłosierdziem będą blisko braci, którzy grzeszą albo są w niebezpieczeństwie grzechu, i niech po Bożemu zaoferują im odpowiednią i skuteczną pomoc. 3. Z taką samą troskliwością, na ile jest to możliwe i leży w ich kompetencji, ministrowie i gwardiani niech podejmą starania wobec osób czy wspólnot, które ewentualnie poniosły szkodę z powodu grzechów braci. 4. Niech nie nakładają kar, zwłaszcza kanonicznych, jeśli nie są zmuszeni oczywistą koniecznością i niech czynią to z wielką roztropnością i miłością, bez naruszania jednak wymogów prawa powszechnego. W tym samym wszelako duchu