BCCAP000000000000012ELEC

82 Rozdział VII: Nasze życie pokuty Nr 109 1. Jezus Chrystus, głosząc Ewangelię królestwa, wezwał ludzi do pokuty, to jest do tak całkowitej przemiany siebie samych, że zaczynają oni myśleć, oceniać i upodabniać własne życie do tej świętości i miłości Boga, które objawiły się w Synu. 2. To nawrócenie do bycia nowym stworzeniem, które rozpoczyna się przez wiarę i chrzest, wymaga nieustannego trudu w codziennym wyrzekaniu się samych siebie. 3. W ten sposób, żyjąc tylko dla Pana, przez pokutę ustanawiamy nowe relacje z ludźmi, zwłaszcza ubogimi, i zostajemy umocnieni dla budowania braterskiej wspólnoty ewangelicznej. 4. Święty Franciszek za łaską Pana rozpoczął życie pokuty-nawrócenia, okazując miłosierdzie wobec trędowatych i porzucając świat. 5. Z wielką gorliwością ducha i radością serca ułożył on swe życie według błogosławieństw ewangelicznych, głosił nieustannie pokutę, zachęcając ludzi czynem i słowem do noszenia krzyża Chrystusa, i chciał, aby jego bracia byli mężami pokuty. 6. Duch pokuty w życiu surowym jest szczególnym rysem charakterystycznym naszego Zakonu. Za przykładem Chrystusa i świętego Franciszka wybraliśmy bowiem wąską drogę Ewangelii. 7. Ożywieni tym samym duchem i uznając grzech w nas samych, jak też w społeczności ludzkiej, angażujmy się nieustannie w nawrócenie własne oraz innych, abyśmy przemieniali się na wzór Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. 8. Przez taki wysiłek, dopełniając w nas to, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa, uczestniczymy w życiu Kościoła, świętego i nieustanie wymagającego oczyszczenia, oraz wspieramy jedność rodziny ludzkiej, przygotowując w ten sposób, w doskonałej miłości, nadejście królestwa Bożego. Nr 110 1. Pokuta, jako exodus i nawrócenie, jest dyspozycją serca, domagającą się zewnętrznego wyrazu w życiu codziennym, któremu musi odpowiadać prawdziwa przemiana wewnętrzna. 2. Pokutujący franciszkanie powinni zawsze wyróżniać się miłością delikatną i czułą oraz radością, jak nasi święci, surowi wobec siebie, ale pełni dobroci i szacunku wobec innych.