BCCAP000000000000012ELEC

60 2. Godni pochwały są bracia, którzy w szczególnych sytuacjach swego środowiska, żyjąc z ubogimi, dzieląc ich stan życia i uczestnicząc w ich dążeniach, pobudzają ich do postępu społecznego i kulturalnego, a także do nadziei na dobra wieczne. 3. Musi być jednak jasne, że opcja pierwszeństwa na rzecz ubogich jest wyzwaniem dla nas wszystkich jako wspólnoty braterskiej i wymaga konkretnych przedsięwzięć wspólnotowych jako owocu podejmowanych razem decyzji. Nr 64 1. Praktykujmy życie wspólne i chętnie dzielmy się pomiędzy sobą rzeczami otrzymanymi indywidualnie. 2. Na mocy naszej profesji zakonnej jesteśmy zobowiązani do przekazywania wspólnocie braterskiej wszelkich dóbr, łącznie z pensjami, emeryturami, dotacjami, ubezpieczeniami, które otrzymujemy z jakiegokolwiek tytułu. 3. Wspólnota braterska niech zapewni każdemu bratu pożywienie, odzież i rzeczy konieczne do wypełniania powierzonych mu zadań. Aby uszanować tę samą godność wszystkich braci, należy unikać jakichkolwiek form zarówno uprzywilejowania, jak też egalitaryzmu. Ponadto należy zawsze liczyć się z tym, że nasz styl życia powinien być świadectwem ewangelicznego ubóstwa, minoritas i braterstwa w różnych kontekstach społecznych i kulturowych. 4. Ministrowie i gwardiani niech będą dla braci przykładem postawy minoritas w trosce o ubóstwo i niech wspierają jego zachowywanie. Nr 65 1. Ponieważ ubóstwo ewangeliczne jest istotnym zobowiązaniem naszej formy życia, na kapitułach, czy to generalnych lub prowincjalnych, czy też domowych, podejmujmy decyzje odnoszące się do coraz wierniejszego sposobu zachowywania go w formach odpowiadających wymogom czasu i różnorodności miejsca, a przez to nieustannie potrzebujących odnowy. 2. We wzajemnej miłości i poddani Duchowi Pańskiemu często weryfikujmy nasz sposób zachowywania ubóstwa. Nasz styl życia osobistego i wspólnotowego niech zawsze będzie prosty i surowy, świadectwo naszych wspólnot braterskich – prorocze i wiarygodne, pełnienie zaś naszej misji pośród ubogich – szczodre i autentyczne.