BCCAP000000000000012ELEC

59 3. Przylgnięcie do ewangelicznego ideału ubóstwa wymaga dyspozycyjności w kochaniu oraz upodobnienia się do Chrystusa ubogiego i ukrzyżowanego, który przyszedł na świat, aby służyć. 4. Nie przywłaszczajmy sobie darów natury i łaski, jakoby zostały nam dane wyłącznie dla nas samych, lecz usiłujmy oddawać je całkowicie do dyspozycji ludu Bożego. 5. Używajmy dóbr doczesnych z wdzięcznością, dzieląc się z potrzebującymi, i jednocześnie dawajmy świadectwo właściwego używania rzeczy wobec tych ludzi, którzy pożądają ich zachłannie. 6. Wtedy prawdziwie obwieścimy ubogim, że Bóg jest z nimi, kiedy będziemy im oddani, faktycznie dzieląc warunki ich życia. Nr 62 1. Aby nasze ubóstwo indywidualne i wspólnotowe było autentyczne, musi być odzwierciedleniem ubóstwa wewnętrznego, a więc takiego, które nie wymaga żadnych wyjaśnień. 2. Ubóstwo wymaga wstrzemięźliwego i prostego sposobu życia. Usiłujmy przeto ograniczać do minimum nasze wymagania materialne, abyśmy żyli tym tylko, co konieczne, zdecydowanie odrzucając wszelką mentalność i praktykę konsumizmu. 3. Surowość czyni nas bardziej otwartymi na wartości ducha, chroni przed tym wszystkim, co osłabia naszą relację z Bogiem i z braćmi, a także otwiera nas na solidarność. 4. Postawa minoritas wymaga, abyśmy nie szukali dla siebie form prestiżu, władzy, dominacji społecznej, politycznej czy kościelnej. Wybierajmy raczej bycie sługami i poddanymi wszelkiemu ludzkiemu stworzeniu, akceptując niepewność i kruchość naszego stanu życia braci mniejszych. 5. Przyjmijmy zatem wszystkie wymogi życia bez własności, świadomi, że ubóstwo pozbawione minoritas nie ma sensu i staje się zarozumiałością. Podobnie też bądźmy świadomi, że minoritas bez ubóstwa jest fałszywa. Nr 63 1. Świadomie żyjmy w solidarności z nieprzeliczonymi ubogimi całego świata i poprzez naszą działalność apostolską zachęcajmy lud, zwłaszcza chrześcijan, do dzieł sprawiedliwości i miłości bliźniego, aby popierać dobro wspólne.