BCCAP000000000000012ELEC

58 Rozdział IV: Nasze życie w ubóstwie Artykuł I: Nasze zobowiązanie ubóstwa Nr 60 1. Bóg najwyższy, w doskonałej Trójcy i prostej Jedności, jest tajemnicą pokory. Czysta relacja miłości pomiędzy Osobami Bożymi, która znajduje wyraz w akcie stworzenia i w historii zbawienia, stanowi wzór każdej relacji ludzkiej i fundament naszego życia w ubóstwie i pokorze. 2. Najwyższym wyrazem pokory Boga jest Jezus Chrystus, Syn, który wszystko otrzymuje od Ojca i wszystko przekazuje Ojcu w Duchu, i który został posłany, by ewangelizować ubogich. Ten, który był bogaty, uczynił się ubogim dla nas, stając się podobnym do ludzi, abyśmy stali się bogatymi za przyczyną Jego ubóstwa. 3. Od narodzenia w żłóbku aż po śmierć na krzyżu kochał ubogich i świadczył o miłości Ojca, który ich szuka, dając tym przykład uczniom. 4. Kościół uznaje dobrowolne ubóstwo za znak naśladowania Chrystusa, zwłaszcza u zakonników, i proponuje świętego Franciszka jako proroczy wizerunek ubóstwa ewangelicznego. 5. On to, przepełniony podziwem dla piękna Boga, który jest pokorą, cierpliwością i łagodnością, dojrzał do wyboru ubóstwa, odczytywanego w pokorze Wcielenia i w miłości Męki Pańskiej, aby jako obnażony naśladować obnażonego i ukrzyżowanego Pana. 6. Ewangeliczny ideał ubóstwa poprowadził Franciszka ku pokorze serca i radykalnemu wyzbyciu się siebie, ku współczuciu wobec ubogich i słabych oraz ku dzieleniu z nimi ich życia. Nr 61 1. Idąc za ewangelicznymi intuicjami świętego Franciszka i za tradycją naszego Zakonu, jako nasz szczególny obowiązek podejmujmy naśladowanie ubóstwa Pana Jezusa Chrystusa w prostocie życia i w radosnej surowości, w wytrwałej pracy, w zaufaniu Opatrzności i w miłości wobec ludzi. 2. Ubóstwo, wybrane dla naśladowania Chrystusa, czyni nas uczestnikami Jego synowskiej relacji z Ojcem i Jego roli jako brata i sługi pośród ludzi, i prowadzi nas do solidarności z małymi tego świata.