BCCAP000000000000012ELEC

48 Nr 44 1. Każdy brat niech z oddaniem zaangażuje się w godne postępowanie na drodze powołania franciszkańsko-kapucyńskiego, do którego wezwał go Bóg. 2. Wszyscy przeto usilnie starajmy się o zachowanie daru powołania zakonnego i wytrwałości, zarówno w nas, jak i w innych, oraz o jego umacnianie przez wierną współpracę z łaską Bożą, przez roztropną czujność i trwanie na modlitwie. 3. Strzeżmy się także, bracia, aby nie popaść w apostazję serca, która występuje wtedy, gdy z powodu oziębłości, pod zewnętrznymi pozorami stanu zakonnego, nosi się zeświecczałe serce, odchodząc od ducha i od miłości własnego powołania, a ulegając duchowi pychy i zmysłowości tego świata. Lecz pomni na słowa Apostoła: „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata”, unikajmy wszystkiego, co ma choćby posmak grzechu i osłabia życie zakonne. 4. Skoro więc pozostawiliśmy świat, starajmy się niczego innego nie pragnąć, niczego innego nie chcieć, aby nic innego nas nie radowało, jak tylko podążanie za Duchem Pańskim wraz z Jego uświęcającym działaniem oraz podobanie się Mu we wszystkim, tak abyśmy prawdziwie jako bracia i ubodzy, łagodni i spragnieni świętości, miłosierni i czystego serca, byli w końcu takimi, by świat przez nas mógł poznać pokój i dobroć Boga.