BCCAP000000000000012ELEC

41 6. Aby nowicjat był ważny, musi trwać dwanaście miesięcy przeżytych w tej samej wspólnocie nowicjatu. Minister za zgodą swej rady ustala jego rozpoczęcie oraz sposób odbywania. 7. Nieobecność w domu nowicjackim przez okres dłuższy niż trzy miesiące, ciągłe lub z przerwami, czyni nowicjat nieważnym. Nieobecność dłuższa niż piętnaście dni musi być uzupełniona. Co do reszty, należy pilnie zachować wymogi prawa powszechnego dotyczące nowicjatu. Nr 32 1. Ponowicjat, który rozpoczyna się złożeniem profesji czasowej, a kończy złożeniem profesji wieczystej, jest trzecim etapem wprowadzenia. W tym okresie bracia podążają ku większej dojrzałości i przygotowują się do podjęcia ostatecznej decyzji o wyborze życia ewangelicznego w naszym Zakonie. 2. Droga formacyjna ponowicjatu, ze względu na jego zasadnicze odniesienie do konsekracji zakonnej oraz profesji wieczystej, winna być taka sama dla wszystkich braci. A ponieważ w naszym powołaniu ewangeliczne życie braterskie zajmuje pierwsze miejsce, także na tym etapie powinno być mu dane pierwszeństwo. 3. Bracia niech będą prowadzeni ku żywej relacji z Chrystusem, ku coraz pełniejszemu upodobnieniu się do Niego, tak aby w Nim odnaleźć własną tożsamość. Stosownie do własnych zdolności i darów łaski niech będą wprowadzani w pogłębione studium Pisma świętego, teologii duchowości, Liturgii, historii i duchowości Zakonu. Niech też rozpoczną praktykowanie różnych form apostolatu i pracy, także domowej. Ten proces wprowadzenia powinien być realizowany zawsze z uwzględnieniem życia i stopniowego dojrzewania osoby. Artykuł V: Ślubowanie naszego życia Nr 33 1. Rozważajmy często, jak wielka jest łaska profesji zakonnej. Za jej przyczyną, z nowego i specjalnego tytułu, na cześć i chwałę Trójcy Przenajświętszej, podejmujemy życie, które nas prowadzi ku doskonałej miłości. Bez reszty poświęceni na służbę Bogu, adorujemy Go w duchu i prawdzie. 2. Duch Święty przez konsekrację zakonną jednoczy nas w szczególnym przymierzu z Chrystusem, czyni nas uczestnikami misterium Chrystusa, zjednoczonego nierozerwalną więzią z Kościołem, swą oblubienicą; wprowadza nas w taki stan życia, który jest zapowiedzią przyszłego zmartwychwstania i chwały królestwa niebieskiego.