BCCAP000000000000012ELEC

31 Rozdział II: Powołanie do naszego życia i formacja braci Artykuł I: Powołanie do naszego życia Nr 16 1. Bóg w swej dobroci powołuje wszystkich chrześcijan w Kościele do doskonałej miłości w różnych stanach życia, tak aby poprzez osobistą świętość przyczyniali się do zbawienia świata. 2. Temu powołaniu, zakorzenionemu w sakramencie chrztu, każdy powinien dać odpowiedź z miłością i w pełnej wolności, aby godność osoby ludzkiej odnajdywała się w woli Bożej. 3. Wszyscy zatem wdzięcznym sercem radujmy się ze szczególnej, danej nam przez Boga, łaski powołania do życia zakonnego. Bóg Ojciec istotnie wezwał nas do ofiarowania Mu samych siebie, bez zachowywania czegokolwiek na wyłączną własność. Wezwał nas także do wstępowania w ślady Jego umiłowanego Syna, abyśmy mocą Ducha Świętego zostali przemienieni na Jego podobieństwo. 4. W odpowiedzi na nasze powołanie braci mniejszych kapucynów naśladujmy Chrystusa ubogiego i pokornego, wszędzie głośmy Jego orędzie ludziom, zwłaszcza ubogim, i dawajmy publiczne i społeczne świadectwo o królestwie Bożym. 5. Tak więc w braterskiej wspólnocie pielgrzymów, podejmujących pokutę sercem i czynem, służąc wszystkim ludziom w duchu minoritas i radości, poświęcamy się zbawczej misji Kościoła. Nr 17 1. Troska o powołania rodzi się nade wszystko ze świadomości, że my sami prowadzimy i proponujemy innym życie bogate w wartości ludzkie i ewangeliczne, które ofiarowane na prawdziwą służbę Bogu i ludziom, sprzyja rozwojowi osoby. 2. Sami jednak powinniśmy nieustannie odnawiać się, jeśli chcemy dać innym jasne świadectwo takiego sposobu życia. 3. Współpracujmy aktywnie we wspieraniu nowych powołań, ożywieni pragnieniem wypełnienia Bożych zamysłów, zgodnie z naszym charyzmatem. A zatem wszyscy, zwłaszcza ministrowie i poszczególne wspólnoty, starajmy się troskliwie o rozeznawanie oraz pielęgnowanie autentycznych powołań, nade wszystko przez przykład życia, modlitwę i słowo, ale także poprzez wyraźną zachętę powołaniową.