BCCAP000000000000012ELEC

Przedmowa do Konstytucji Brat Franciszek z Asyżu, natchniony przez Boga i rozpalony płomienną miłością wobec Chrystusa, wybrał dla siebie i dla swoich braci formę życia braterskiego we wspólnocie ewangelicznej, w ubóstwie i w minoritas ; formę, którą w nielicznych i prostych słowach zaproponował w swej Regule. Regułę tę oraz sposób życia braci mniejszych zatwierdził ustnie papież Innocenty III, zaś papież Honoriusz III potwierdził to bullą Solet annuere z dnia 29 listopada 1223 roku. Ponadto Fundator, bliski już śmierci, pozostawił braciom, zarówno tym, którzy byli przy nim obecni, jak i tym, którzy mieli przyjść po nich, swój Testament, będący przypomnieniem, napomnieniem i zachętą, „abyśmy bardziej w duchu katolickim zachowywali Regułę ślubowaną Panu”. Z upływem lat jego uczniowie musieli przystosowywać życie, działalność i ustawodawstwo do różnorodnych wymagań czasu. Czyniły to kapituły generalne za pomocą Konstytucji. Papież Klemens VII bullą Religionis zelus z dnia 3 lipca 1528 roku zatwierdził Zakon Braci Mniejszych Kapucynów, który od samego początku był zdecydowany w wierności, prostocie i nieskazitelności zachowywać oraz przekazywać przyszłym pokoleniom braci duchowe dziedzictwo świętego Franciszka, swego Fundatora, według jego Reguły i Testamentu, zgodnie z nauczaniem Kościoła. Aby zapewnić wierne zachowywanie i odnawianie tego dziedzictwa, kapituła Zakonu, odprawiona w 1536 roku, opublikowała Konstytucje, które w późniejszym czasie były modyfikowane za każdym razem, gdy tylko dostrzegano potrzebę adaptacji ich postanowień do zmienionych warunków czasu lub też, nade wszystko, do nowych przepisów Kościoła. Dla przykładu, w taki sposób postąpiono po świętym Soborze Trydenckim oraz po promulgowaniu Kodeksu Prawa Kanonicznego na początku XX wieku. Czyniono tak również w miarę upływu lat, gdy do niektórych norm kościelnych wprowadzane były stosowne zmiany. Niezależnie od wszelkich okoliczności i modyfikacji nasze Konstytucje konsekwentnie zachowywały swój charakter duchowy oraz podstawową inspirację franciszkańską. Wydarzeniem o wielkim znaczeniu dla przystosowanej odnowy życia i ustawodawstwa zakonnego był Sobór Watykański II, zwłaszcza przez Konstytucję Dogmatyczną Lumen gentium oraz Dekret Perfectae caritatis . Papież Paweł VI listem apostolskim Ecclesiae Sanctae z dnia 6 sierpnia 1966 roku, wydanym w formie motu proprio , polecił rewizję ustawodawstwa wszystkich instytutów zakonnych. Kryteria rewizji konstytucji znajdują się w tekstach Soboru Watykańskiego II oraz w innych, późniejszych dokumentach Kościoła, a są to nade wszystko: nieustanny powrót do źródeł całego życia chrześcijańskiego i do